عطار نيشابوري(ديوان اشعار)

فريدالدين ابوحامد محمد عطار نيشابوري مشهور به شيخ عطّار نيشابوري (۱۱۴۶م/۵۴۰ق -۱۲۲۱م/۶۱۸ق) يکي از عارفان و شاعران ايراني بلند نام ادبيات فارسي در پايان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است. وي در سال ۵۴۰ هجري برابر با ۱۱۴۶ ميلادي در نيشابور زاده شد و در ۶۱۸ هجري به هنگام حملهٔ مغول به قتل رسيد.

او داروسازي و داروشناسي را از پدرش آموخت و در عرفان مريد شيخ يا سلسلهٔ خاصي از مشايخ تصوف نبود و به کار عطّاري و درمان بيماران مي‌پرداخت. وي علاقه‌اي به مدرسه و خانقاه نشان نمي‌داد و دوست داشت راه عرفان را از داروخانه پيدا کند علاوه بر اين شغل عطاري خود عامل بي‌نيازي و بي‌رغبتي عطار به مدح‌گويي براي پادشاهان شد. زندگي او به تنظيم اشعار بسيار گذشت از جمله چهار منظومه از وي علاوه بر ديوان اشعار و مجموعه رباعياتش، مختارنامه. آوازهٔ شعر او در روزگار حياتش از نيشابور و خراسان گذشته و به نواحي غربي ايران رسيده بوده‌است. اسنادي نيز در دست است که نشان مي‌دهد حلقهٔ درسهاي عرفاني عطار در نيشابور بسيار گرم و پرشور بوده‌است و بسياري از بزرگان عصر در آن‌ها حاضر مي‌شده‌اند. در دوران معاصر، شيعيان با استناد به برخي شعرهايش بر اين باورند که وي دوست‌دار اهل بيت بوده‌است.